SULAT
ni Gil S. Montinola
Daw
indi ko pa mabaton
nga
sobre na lang ang nagaangot sa aton.
Daw
indi ko pa mabaton nga sa papel ko ginapangita
ang
imong nawong. Tingog mo ang mabatian
ko
sa pagsugod basa sang akon ngalan. Sa pagpanamyaw,
ang
kasubo nabatyagan ko sa liko sang mga letra –
makahalawathawat
ang pintok.
Kag
ang kahidlaw sa kalayuon sang tagsa ka tinaga,
nagakupkop
sa akon.
Nabudlayan
na ako, palangga.
Mabatian
mo ayhan kon sabton ko ikaw?
Pamatian
mo man ayhan ang akon isabat?
Nagakipatkipat
ang kingke. Bag-o lang
nasunog
ang wayawaya bangod
sa
sobra nga pagpalangga sa kasanag.
Nagamala
ang akon tutunlan.
Masapnot
magtulon sang laway,
bisan
wala man ako sing may ginawakal.
Ginahanihan
sang hangin ang kurtina sa bintana
dayon
man sini habyoghabyog
kag
ang mga sirumsirom sa sagwa nagapang-agda
mag-amba.
Makailila ang kasanag sang bulan
nga
nagalingling sa giha sang dingding.
Nahibal-an
mo nga wala ginapabay-an sang bito-on.
Sa
pagkatapos ko basa sang imong sulat,
matapos
man ayhan ang akon kahidlaw?
Indi
ko na mabasahan ang imo ngalan
kag
basa na ang punda sang akon ulonan.
No comments:
Post a Comment